వీథికుక్క-1

 ఒకరోజున, అది ఏ రోజో సరిగా గుర్తులేదు గానీ...రమారమి ఆరు నెలల క్రితం మా బయట గోడ ని ఆనుకుని ఓ బక్క కుక్క పడుకుని ఉంది. వాన చినుకులు పడుతున్నాయి. ఓ వారగా మునగదీసుకుని పడుకుంది.పైన ఉన్న రేకుల కప్పు వల్ల అంతగా చినుకులు దాని మీద పడటం లేదు. ఎందుకనో బయటకి వచ్చి చూస్తే మెల్లిగా మూలుగుకుంటూ నా వేపు జాలిగా చూసింది.

"ఏవిటి...నన్ను వెళ్ళగొడతారా...కాసేపు ఉండనివ్వరూ" అన్నట్లుగా భయంగా మొహం పెట్టింది. సరేలే ఉండు...ఉండు...అని నేను ఇంట్లోకి వచ్చేశాను. నేను పై అంతస్తు నుంచి కిందికి చూస్తే ఆ కుక్క కనపడుతూనే ఉంది. గండం గడిచినట్లుగా హాయిగా పడుకుని అటూ ఇటూ చూసుకుంటూ ఏదో ఆలోచన లో ఉంది.

పాపం వీథి కుక్క. ఎక్కడ పుట్టిందో ఏవిటో ...ఏమి తింటుందో...ఏవిటో...ఈరోజు ఇక్కడ కి చేరింది. నా అనుమానం ప్రతిరోజు కూడా దానికి తినడానికి ఏమీ దొరకదనుకుంటా. దొరికినప్పుడు తింటుంది.లేదా ఇలా ఎక్కడో అక్కడ చేరి మునగదీసుకు పడుకుంటుంది.

ఇంట్లో పెరిగే సీమ కుక్కలు ముద్దుగా బొద్దుగా ఎంత బావుంటాయి. ఎంత ముద్దు చేస్తారు జనాలు. ఈ కుక్క కూడా పుట్టినపుడు బుజ్జిగా ముద్దుగా నే ఉండేదనుకుంటా. కానీ ఆలనా పాలనా చూసే దిక్కేది..? అందుకే అలా కొంత బొచ్చు అక్కడక్కడా ఊడిపోయి, బక్కగా ,మురికిగా అలా అయిపోయింది.

 కానీ ఆ కుక్క ని తరమాలని వెళ్ళినపుడు ఆ ప్రాణి చూసిన నిస్సహాయమైన చూపు నాలో దేన్నో కదిలించింది. మరి దాని కళ్ళ లో ఏమి కనబడిందో సరిగా చెప్పలేను. అలా అనిపించింది అంతే..!

(ఇంకా ఉంది)   

--- Macondo

ద వర్జిన్ అండ్ ద జిప్సీ (తెలుగు అనువాదం)

ఆంగ్లమూలం: డి.హెచ్.లారెన్స్

తెలుగుసేత : మూర్తి కెవివిఎస్

శ్రీభద్ర ప్రచురణలు

---------------------------------

ద వర్జిన్ అండ్ ద జిప్సీ (డి.హెచ్.లారెన్స్ ఆంగ్లమూలానికి తెలుగు అనువాదం)

అనువాదకులు: మూర్తి కెవివిఎస్

(godavari333@gmail.com)

ప్రథమ ముద్రణ : జనవరి,2022

ముఖచిత్రం : డి.హెచ్.లారెన్స్

వెల : రూ.100/-

శ్రీభద్ర ప్రచురణలు : 2

కాపీలకు : అన్నీ ప్రముఖ పుస్తక కేంద్రాలు

------------------------------------------------

అనువాదకుని మాట

------------------

ఈ నవలిక "ద వర్జిన్ అండ్ ద జిప్సీ" ఆంగ్ల రచయిత డి.హెచ్.లారెన్స్ 1927 లో రాసినప్పటికీ, మొదటిసారిగా ప్రచురితమైనది మాత్రం 1930 వ సంవత్సరం లో. అదీ ఆయన మరణాంతరం.ప్రత్యేకమైన రచన గా ఆంగ్ల సాహిత్యం లో పరిగణన పొందింది.

ముఖ్యంగా ఆనాటి రోజుల్లో ఇంగ్లాండ్ లోని గ్రామీణ ప్రాంత జీవనాన్ని,నమ్మకాల్ని ఇది చిత్రిక పడుతుంది.స్త్రీ,పురుషుల మధ్య గల సంబంధాల్ని వివరిస్తుంది.అంతేకాదు,ఇంకా కొన్ని అదనపు సొబగుల్ని మనకి తెలియజేస్తుంది. ఆనాటి ఆంగ్లేయుల సమాజం లో జిప్సీ ల యొక్క స్థానాన్ని అర్ధం జేసుకోవడం తో బాటు ఇద్దరు యువతులు వారి యొక్క భావ ప్రపంచాన్ని మనం దర్శిస్తాము.

పాత్రల పేర్లను ,కొన్ని ముఖ్యమైన పేర్లను ఇంగ్లీష్ లోనే ఉంచడం జరిగింది.దాని ప్రభావం ఆ మేరకు పఠిత పై ఉండాలనే ఉద్దేశ్యం తోనే అలా ఉంచడం జరిగింది.మన తెలుగు రచయిత చలం గారి మీద కూడా లారెన్స్ గారి ప్రభావం ఉన్నట్లు కొంతమంది చెప్పగా విన్నాను.దానిలో ఎటువంటి అతిశయోక్తి ఉండకపోవచ్చును,ఎందుకంటే మనిషి కి ఉన్న అని సంకెళ్ళను తెంచి స్వేచ్ఛ వైపు మళ్ళించడం లో ఇద్దరి దృక్పథం ఒకటే..!

           ----- మూర్తి కెవివిఎస్ 

                (అనువాదకులు)      

మొక్కలంటే ఎంత నిర్లక్ష్యం...?

 వివిధ రకాల మొక్కల్ని వర్ణించడం లో లేదా ప్రస్తావించడం లో చాలామంది రచయిత లు ఇవ్వవలసినంత ప్రాధాన్యత ఇవ్వరు అనిపిస్తుంది.అదీ అవసరమైన సమయం లో అవసరమనంత మేరకే సుమా..!

మనం ఏదో ఊరి పక్క నుంచి రోడ్డు మీద పోతుంటాము.ఆ పక్క నే చూస్తే ఏవో పిచ్చి మొక్కలు కనిపిస్తాయి.పరీక్షగా చూస్తే వాటి అందం వాటిదే.రకరకాల వర్ణాల్లో పూవులు ఉంటాయి.కొన్ని వాటికి తీరైన ఆకులు ఉంటాయి. వాటి పేరు తెలుసుకోవాలని అడిగితే అదేమిటో చాలామందికి తెలియదు.

ఈనాటి రచయితలు కొందరు సమయం వచ్చినపుడు వాటిని పొదలు అనో,నానా రకాల మొక్కలు అనో అలా గుండు గుత్త గా రాసేస్తుంటారు తప్పా తెలుసుకుని దాని పేరు ని కనీసం చెబితే ఎంత బాగుంటుంది.

మనం మన స్పృహ లేకుండానే కొన్ని వందల మొక్కల్ని బయట చూసి ఉంటాము.కాని పెద్ద గా వాటి గూర్చి పట్టించుకోము.కనీసం కొన్నిటి పేర్లు కూడా తెలుసుకోము.అది ప్రకృతి పట్ల మన నిర్లక్ష్యమే అనుకోవాలి.

అయితే చాలా విదేశీ నవలల్లో పెద్ద ప్రాచుర్యం పొందని మొక్కల్ని ,తీగల్ని కూడా సందర్భానుగుణం గా ప్రస్తావిస్తుంటారు. అది వారికి తమ ప్రాంతం లో పెరిగే మొక్కలపై ఉండే అనుబంధం అనుకోవచ్చు. ఉదాహరణ కి Crocuses,Papple,Mezereon,Wisteria ఇలాంటి వాటి గూర్చి ప్రస్తావిస్తూంటారు.ఇంకా చాలా ఉన్నాయి గుర్తు రావడం లేదు. ఇక బిర్చ్,లార్చ్ ,ఎబోనీ వంటి వృక్షాల గురించి అయితే చెప్పనవసరమే లేదు.

ప్రతి ప్రాంతానికి తమ కే సొంతమైన మొక్కలు,లతలు మన చుట్టు పక్కల ఉంటాయి.వాటిని ఎంతో కొంత సందర్భాన్ని బట్టి రచయితలు తమ రచనల్లో రికార్డ్ చేస్తే ఎంత బాగుంటుంది.బాగా తెలిసిన మొక్కల్ని వాటిని వదిలేసి..!

పోను పోను మన స్థితి ఎలా తయారయిందంటే కొన్ని మొక్కలు కనిపించినా వాటి పేర్లు చెప్పే వారు లేక ఏదో ఒకటిలే అని వదిలేయడం జరుగుతూంది.గూగూల్ లో సెర్చ్ చేసినా కొన్ని వాటికి బయట జనాలు అనుకునేదానికి పొంతన కుదరడం లేదు. 

 

స్మృతి లో

 ఎప్పుడూ ఓ సందేహం ...అయితే ఎవర్నీ అడిగింది లేదు. అడిగితే బహుశా తలా ఓ రకంగా చెప్పవచ్చును లేదా కొంతమంది నాలాగే ఆలోచిస్తూండవచ్చు.

మనం ఎన్నో రచనలు చదువుతూండవచ్చు.కాని చాలావాటి గురించి మర్చిపోతాం,కొన్ని అసలే గుర్తుకు రావు.

మరికొన్ని మాత్రం ఎన్ని ఏళ్ళయినా స్మృతి లో మెదులుతూనే ఉంటాయి.అవకాశం వచ్చినప్పుడల్లా మనసు లోతుల్లోనుంచి పైకి వచ్చి ఆనంద డోలికల్లో ఊగిస్తూనేఉంటాయి.

అసలు ఒక రచన అది కథ గాని నవల గాని ఎందుకు ఏ లక్షణాల వల్ల ఒక చదువరి కి ప్రియమైనది గా మారుతుంది..?

రచయిత ఉపయోగించిన భావ సమ్మోహనం వల్లనా...భాష వల్లనా...తనని ఆయా పాత్రల్లో లీలగా అయినా పోల్చుకోవడం వల్లనా...ఆ రచన నడిచే నడక లోని విన్యాసం వల్లనా..? 

అని ఆలోచిస్తే పైవన్నీ కూడా కారణాలే అనిపించింది.వీటన్నిటితో బాటు రచన చేసిన వారి యొక్క సంస్కారం కూడా అత్యంత ప్రధానమైనది. అది రచన లోని మొదటి పదం నుంచి చివరి పదం వరకు పరుచుకొని ఉంటుంది.దాన్ని విడమరిచి చెప్పలేకపోవచ్చు,కాని ఒక చదువరి దాన్ని తనకి తెలియకుండానే ఆస్వాదిస్తాడు.సంస్కారం అంటే...ఇక్కడ నా అర్ధం రచయిత ప్రపంచం నుంచి అనేక దారుల్లో పొందిన జ్ఞానాన్ని తనదైన ఆలోచనా వైఖరుల తో కలగలిపి తన రచన ద్వారా ప్రవహింపజేయడం..!

నేను ఇప్పటికివరకు చదివిన అనుభవం లో నుంచి చెప్పాలంటే మొదటి ఆరు,ఏడు వాక్యాలు చదవగానే,వెంటనే ఆ తర్వాత పేజీ వరకూ అలవోకగా కొన్ని చదివిస్తాయి.ఆ తరువాత ఆటోమేటిక్ గా చదువుకుంటూ పోతూనే ఉంటాము.దాన్నే ఇంకో మాటలో రీడబిలిటీ అంటాము.సమకాలీనులు మాత్రమే గాక పాతవాళ్ళు రాసినవి కూడా నాకు ఈ లిస్ట్ లో ఉన్నాయి.జాక్ లండన్ రాసిన వైల్డ్ ఫేంగ్ అండ్ కాల్ ఆఫ్ ద వైల్డ్,మేరియో ప్యూజో రాసిన సిసిలియన్,ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్వెయ్ రాసిన ఏ ఫేర్ వెల్ టు ద ఆర్ంస్,ఇంచుమించు అన్నీ చెకోవ్ కథలు అలాగే జాన్ బుచానన్ (ఒకప్పటి కెనడా ప్రధాని కూడా) రాసిన కథలు ఇలా ఓ జాబితా చాలా ఉంది.

అలాగే అనువాదాల్లో కూడా పెద్ద లిస్ట్ ఉంది.చింగీజ్ ఐత్మతోవ్ రచనలు,టాల్ స్టాయ్,గోర్కీ,దోస్తోవిస్కీ ఇలా ఓ లిస్ట్ ఉంది.మళ్ళీ వీళ్ళందరి రచనలు అన్నీఒకేరకమైన రీడబిలిటీ ని కలిగి ఉండవు.ఒక్క చింగీజ్ ఐత్మతోవ్ మటుకు మినహాయింపు. కొన్ని రచనలకి ఎందుకనో గాని విపరీతమైన ప్రచారం వస్తుంది గాని తీరా చదివితే పరమ చిరాకు లేస్తుంది.అలాంటి వాటిల్లో అయాన్ ర్యాండ్,గాబ్రియేల్ గార్షియా మార్క్వెజ్ రచనలూ ఉన్నాయి.ఒక్కోసారి పెద్దగా ప్రాచుర్యం పొందని రచనలు చాలా బాగా అనిపిస్తాయి.అలాంటి వాటిల్లో జేన్స్ ఆస్టిన్ యొక్క మేన్స్ ఫీల్డ్ పార్క్ ఇంకా హెక్టార్ హగ్ మన్రో(సాకి అనేది కలం పేరు) యొక్క కథలు ఉన్నాయి.హెరాల్డ్ రాబిన్స్ ని మరీ బూతు రచయిత గా అనుకుంటారు గాని ఆయన రాసిన ద కార్పెట్ బ్యాగర్స్ (లాటిన్ అమెరికా రాజకీయ,సామాజిక నేపథ్యం లో) గుర్తు వచ్చే నవలల జాబితా లో ఉంటుంది.

   

 

"సావి శర్మ" నవల

 సావి శర్మ రాసిన ఈ నవల Stories we never tell ఈ రోజే పూర్తి చేశాను.సూరత్ కి చెందిన ఈ యువ రచయిత్రి గతం లో మూడు నవలలు రాసింది,అవి చాలా మటుకు బాగానే పేరు తెచ్చుకున్నాయి.ఎక్కువ గా యువతరం సమస్యల్ని కేంద్రం గా చేసుకుని రాయడం వల్ల కాలేజి కి వెళ్ళే యువత ఇంకా ఆ వయసు వాళ్ళు ఎక్కువ గా ఈమె రచనలకి ఎక్కువ గా కనెక్ట్ అవుతుంటారు.

ఈ నవల కూడా ప్రస్తుతం యువత ఎదుర్కొంటున్న కొన్ని సమస్యల్ని ప్రస్తావించింది.నాలుగు పాత్రలు.ఇంకా కొన్ని చిన్న పాత్రలు.నగరాల్లో ఉద్యోగించే యువతీ యువకులు,వారి ప్రేమలు,వారి మానసిక రుగ్మతలు బేస్ చేసుకొని రాయబడిన నవల ఇది. గొప్ప క్లాసిక్ అని చెప్పలేము గాని నేటి యువతరాన్ని దృష్టి లో పెట్టుకుని రాసినది అని చెప్పవచ్చు.వెస్ట్ లాండ్ వారి ప్రచురణ.వీలైతే ఒకసారి చదవవచ్చును. కథ చెప్పిన విధానం బాగుంది. 

గేబ్రియల్ గార్షియా మార్క్వెజ్ నవల " One Hundred Years of Solitude " గురించి

గాబ్రియేల్ గార్షియా మార్క్వెజ్ పేరు ని చాలా మంది చెప్పుకోగా వింటూ ఉంటాము.అలాగే ఆయన గూర్చి అనేక పత్రికల్లో కూడా చదువుతూ ఉంటాము. 1982 లో తన సాహితీ కృషి కి గాను నోబెల్ బహుమతి పొందాడు ఈ స్పానిష్ రచయిత. మేజికల్ రియలిజం అనగానే చప్పున ఈయన రచనలు గుర్తుకు వస్తాయి.కొలంబియా లోని అరకటక లో 1928 లో జన్మించాడు.బొగొటా యూనివర్సిటీ లో చదువు పూర్తి చేసి El Espectador అనే కొలంబియన్ న్యూస్ పేపర్ కి విలేకరి గా పనిచేస్తూ రోం,పారిస్,బార్సిలోనా,కారకస్,న్యూయార్క్ లలో నివసించాడు.

కథా,నవలా రచయిత గా ప్రసిద్ది చెందాడు. Eyes of a blue dog(1947),Leaf Storm(1955),No one writes in the Colonel(1958),In evil hour(1962),Big Mama's funeral(1962),One hundred years of Solitude(1967),Innocent Erendra and other stories(1972),The Autumn of Patriarch(1975),Cronicle of a death foretold(1981),Love in the time of Cholera 1985) ఇలా అనేక రచనల తో ప్రపంచ సాహిత్యం లో తనదైన ముద్ర వేశాడు.

ఈయన రాసిన అన్ని కధలు,నవలలు తన మాతృ భాష స్పానిష్ లో నే రాశాడు.తర్వాత అవి ఆంగ్లం లో కి అనువాదం అయినాయి.One hundred years of Solitude నవల కి ఒక ప్రత్యేకత ఉంది.చాలా మంది సాహితీ వేత్తలు ఈ శతాబ్దం లో వచ్చిన గొప్ప నవల ల్లో ఒకటి గా దీని గూర్చి చెబుతారు.అసలు ఏముందో చూద్దాం అని చెప్పి చదువుదాం అని ప్రారంభించాను.నిజం చెప్పాలంటే మొదట యాభైపేజీల దాకా కొద్దిగా ఓపిక తోనే చదవాలి.గొప్ప క్లాసిక్స్ అని పేరు తెచ్చుకున్న చాలా రచనలు అలా అనిపిస్తాయి మొదట అదేమిటో.

Macondo అనే ఊరు.ఆ ఊరు యొక్క నిర్మాణం గూర్చి మెల్లిగా సాగుతుంది.మొదట అంతా అదే ఆధారం గా నడుస్తుంది.Jose Arcadio Buendia  ఇంకా ఆయన భార్య Ursula ఉన్న ఊరు ని ఒక కారణం గా విడిచిపెట్టి, బంధువు ల తో కలిసి చాలా ప్రయాణం చేస్తూ కొండ ప్రాంతం లో ఉన్న ఓ ప్రదేశం బాగుందని చెప్పి అక్కడ ఊరు ని కట్టుకోవడం అంటే ఇళ్ళ ని కట్టుకోవడం ప్రారంభిస్తారు.ఎక్కడో ఉన్న ఈ పల్లె పట్టు కి జిప్సీ లు రావడం మొదలు పెడతారు. వీళ్ళు వచ్చినప్పుడల్లా ప్రతి ఏడు కొత్త కొత్త ఆసక్తికరమైన వస్తువుల్ని తీసుకు వస్తుంటారు.

Melquides అనే జిప్సీ Jose Arcadio కి  మంచి మిత్రుడు అవుతాడు. వాళ్ళు అమ్మే అరుదైన నాణేల్ని,లోహ వస్తువుల్ని  తన కి ఉన్న మేకల్ని వాటిని ఇచ్చి కొనుగోలు చేస్తుంటాడు Jose.భార్య కి మాత్రం ఇవి ఇష్టం ఉండదు. తన చిన్న ఇంటి లోనే ఒక లేబరెటరి ని పెట్టుకుని రరకాల పరిశోధనలు చేస్తుంటాడు Jose.  ఒక ఏడు మళ్ళీ వచ్చినపుడు మేగ్నెట్స్ ని,బూతద్దాల్ని ఇంకో ఏడు వచ్చినపుడు నావికులు ఉపయోగించే కంపాస్ ని,నక్షత్ర దర్శినిని ఆ జిప్సీ తీసుకొచ్చి ఇస్తాడు,ప్రతి గా భార్య కి వాళ్ళ తండ్రి ఇచ్చిన విలువైన నాణేల్ని Jose ఆ జిప్సీ కి ఇస్తాడు.ఈ విషయం మీద గొడవలు అవుతుంటాయి.   

 

ఆ ఊరికి వచ్చే జిప్సీ లు ప్రతి ఏడాది మారిపోతుంటారు.Melquides కనబడటం లేదేమిటి అని Jose Arcadio అడిగితే లేదు తను చనిపోయాడు అంటారు.అయితే ఆ తర్వాత కనబడినపుడు చాలా బక్క గా కళా విహీనం గా అయి కనిపిస్తాడు ,ఎందుకని అలా అయ్యావు అంటే ఒకటా రెండా ఎన్నో దేశాలు తిరిగి తిరిగి అక్కడి లేని పోని రోగాలన్ని సోకి అలా అయ్యాను అంటాడు తను. విచిత్రం గా మళ్ళీ ఏడాది వచ్చినపుడు మాత్రం మంచి యవ్వనవంతుని గా కనిపిస్తాడు.కారణం అడిగితే ఎన్నో మందులు వాడి అలా అయ్యాను అంటాడు.

అలా ఇంచుమించు అరవై పేజీల దాకా ఈ జిప్సీల వ్యవహారాలు నడుస్తుంటాయి.ఈ Macondo ఊరు ని Buendia కుటుంబం వారే స్థాపిస్తారు.మెల్లగా అది కొత్త వాళ్ళంతా రావడం తో ఒక పట్టణం గా మారుతుంది.ఈ కుటుంబం లోకి వచ్చే వాళ్ళు రావడం,అలాగే ఊరి లోకి కూడా.అలా గందరగోళం గా మారుతుంది.Jose Arcadio Buendia నే ఈ గ్రామాన్ని స్థాపించింది అనుకున్నాం గదా..అసలు వెదుక్కుంటూ ఈ ప్రాంతం కి ఎందుకు వచ్చాడయ్యా అంటే అంతకు ముందు ఉన్న ఊరి లో తమకి ఇంకొకరికి గొడవ అయ్యి అతడిని గొడ్డలి నరికి చంపుతాడు ఈ Jose. అయితే  చచ్చిన వాడి ఆత్మ  ఇతడిని తిన్నగా ఉండనివ్వదు,కనబడుతూ చికాకు చేస్తూంటుంది.ఒకసారి వర్షం వచ్చిన రాత్రి వాడి ని చూస్తాడు.ఇక ఇక్కడ లాభం లేదు ,మనం వేరే ఊరు ని కట్టుకుందాం పదా అంటూ మూటా ముల్లె సర్దుకుని బయలుదేరతారు.భార్య ఉర్సులా కి భర్త చేసే ఈ చేష్టలు నచ్చవు గాని తప్పక అనుసరిస్తుంది.వారితో బాటు కొంతమంది బంధువులు కూడా.అలా అడవులు,గుట్టలు దాటుకుంటూ ఒక అరణ్య ప్రాంతం లో గ్రామాన్ని చిన్నగా నిర్మించుకుంటారు.

అలా ఆ కుటుంబం లో కొత్త గా బిడ్డలు పుట్టడం,వాళ్ళు పెరగడం,దత్తత తీసుకున్న Rebeca అనే అమ్మాయి,మిగతా కొన్ని కుటుంబాలు ఇక్కడకి రావడం వాళ్ళ సాధక బాధలు ఇవన్నీ కలిపితే ఈ నవల అంతే.ఈ గ్రామం సగటు కొలంబియన్ సంస్కృతి కి రూపు లా ఉంటుంది.ఇది 1967 ప్రాంతం లో రాయబడింది.Marquez తమ దేశం లో సంభవించిన అశాంతి ని ,యుద్ధ వాతావరణాన్ని అంతర్లీనం గా చెబుతాడు.పైకి ఒక కుటుంబం కధ లా ఉన్నప్పటికి.ఈ 422 పేజీల నవల నిజం చెప్పాలంటే నా మటుకు నాకు సహనాన్ని పరీక్షించింది.తను Marquez స్పానిష్ లో రాశాడు,దానిలో ఏమిటో తెలియదు లే గాని,ఈ ఇంగ్లీష్ అనువాదం మటుకు పరమ బోర్ గా అనిపించింది. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే రీడబిలిటి తక్కువే నని చెప్పాలి.శైలి కూడా ఎలా ఉంటుందీ అంటే ఏదో ఒక పెద్ద వార్త ని పత్రిక లో రాసినట్లు గా ఉంటుంది. మొత్తం నవల అంతా ఒక వార్త చదివినట్లు గా,ఒక నివేదిక సమర్పించినట్లు గా ఉంటుంది.

నవల లో ప్రస్తావించబడిన పాత్రలు అన్నీ మరణిస్తూంటాయి.కొన్ని సార్లు మొరటు గా.ఒక మనిషి లాగే ఆ గ్రామం కూడా పుట్టి వంద ఏళ్ళు జీవించి మరణిస్తుంది.Jose Arcadio సీనియర్ కూడా మరణం కూడా అసంధిగ్ధం గా ఉంటుంది.ఆకాశం నుంచి పసుపు పూల వర్షం కురిసింది అని అతని పాత్రని ముగిస్తాడు.ఈ నవల లో పాత్రల పేర్లు కూడా కంఫ్యూజ్ చేస్తుంటాయి.ఉదాహరణ కి Jose Arcadio Buendia  భార్య Ursula Iguarian   వీళ్ళిద్దరూ ఈ గ్రామాన్ని స్థాపించిన ఆది దంపతులు.వీళ్ళ సంతానం లో మళ్ళీ ఒకడి పేరు Jose Arcadio మళ్ళీ వీడి కొడుకు పేరు Arcadio. అంతటితో అయిందా ఇలా ఇంకా కొన్ని తగులుతూ గమ్మత్తు గా అనిపిస్తుంటాయి.

ఆ కొలంబియన్ పేర్లు మన సహనాన్ని ఏకాగ్రత ని అలా టెస్ట్ చేస్తుంటాయి.ఇంకో కొడుకు Colonel Aureliano Buendia అదే గ్రామం లో సైనికుల చే చంపబడతాడు.అలా ప్రతి పాత్ర ఏదో రకంగా ఒక్కో చాప్టర్ లో చంపబడుతూ అక్కడి మనుషులు లేకుండా  ఆ గ్రామం వల్లకాడు గా మారిపోతుంది చివరకి. హారికేన్ భీభత్సం దానికి తోడు.కొలంబియ లోని స్థానిక ఆచారాలను,కధలను,చరిత్ర అంశాలను సమకాలీన అంటే Marquez తన బాల్య జీవిత అనుభవాలు,జ్ఞాపకాల తో ముడివేసి ఈ నవల ను నడిపించారు అని చెప్పాలి.లిబరల్స్,కంజర్వేటివ్స్ రెండు వర్గాలు ఏ విధంగా జనాల్ని ప్రభావితం చేశారు ఇలా రాజకీయపరమైన అంశాల్ని కూడా జోడించారు.ఈ నవల లో కొన్ని నచ్చిన లైన్ లని చెప్పమంటే ఓ రెండు మూడు ఇలా ఉదాహరిస్తాను.

--A Person does not belong to a place until there is someone dead under the ground. 

-- All human beings have three lives:Public,Private,and Secret.

--It is easier to start a war than to end it. 

--The problem in public life is learning to overcome terror; the problem in married life is learning to overcome boredom.

--Children often inherit their madness from their parents